Rada Redakcyjna / Scientific Board Res Facta Nova

• Marcin Gmys (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Wydział Nauk o Sztuce, Instytut Muzykologii, Poznań, PL) - przewodniczący/chairman
• Paolo Emilio Carapezza (Universita degli Studi di Palermo, Dipartimento di Scienze Umanistiche, IT)
• Helen Geyer (Hochschule für Musik Franz Liszt Weimar, Institut für Musikwissenschaft, DE)
• Lisa Jakelski (University of Rochester, Eastman School of Music, USA)
• Małgorzata Janicka-Słysz (Akademia Muzyczna w Krakowie, Wydział Twórczości, Interpretacji i Edukacji Muzycznej, Katedra Teorii i Interpretacji Dzieła Muzycznego, PL)
• Alicja Jarzębska (Uniwersytet Jagielloński, Wydział Historyczny, Instytut Muzykologii, PL)
• Stefan Keym (Universität Leipzig, Institut für Musikwissenschaft, DE)
• Irena Poniatowska (Uniwersytet Warszawski, Wydział Nauk o Kulturze i Sztuce, Instytut Muzykologii, PL)
• Barbara Przybyszewska-Jarmińska (Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, PL)
• Michael Spitzer (University of Liverpool, Department of Music, GB)
• Paweł Szymański (Związek Kompozytorów Polskich, Warszawa, PL)
• Marcin Trzęsiok (Akademia Muzyczna w Katowicach, Wydział Kompozycji, Dyrygentury, Teorii i Edukacji Muzycznej, Katedra Kompozycji i Teorii Muzyki, PL)
• Ryszard Wieczorek (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Wydział Nauk o Sztuce, Instytut Muzykologii, PL)
• Małgorzata Woźna-Stankiewicz (Uniwersytet Jagielloński, Uniwersytet Jagielloński, Wydział Historyczny, Instytut Muzykologii, PL)
• Laura Zattra (IRCAM/ Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique, Paryż, FR)

Redakcja / Editorial Board Res Facta Nova

• Ewa Schreiber (Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Wydział Nauk o Sztuce, Instytut Muzykologii, PL) - redaktor naczelna/editor-in-chief
• Małgorzata Pawłowska (Akademia Muzyczna w Krakowie, Wydział Twórczości, Interpretacji i Edukacji Muzycznej, Katedra Teorii i Interpretacji Dzieła Muzycznego, PL)
• Marcin Krajewski (Uniwersytet Warszawski, Wydział Nauk o Kulturze i Sztuce, Instytut Muzykologii, PL)
• Sławomir Wieczorek (Uniwersytet Wrocławski, Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych, Instytut Muzykologii, PL) - zastępca redaktor naczelnej/deputy editor-in-chief

Redaktorzy językowi / Language Consultants Res Facta Nova

• Magdalena Brzezowska (Polskie Wydawnictwo Muzyczne)
• Dr Agata Seweryn (Katedra Literatury Oświecenia i Romantyzmu, Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, PL)
• Zofia Weaver (język angielski/English language)
• Wydawcą pisma jest Polskie Wydawnictwo Muzyczne.

Biogramy

Marcin Gmys

Marcin Gmys, muzykolog, profesor zwyczajny w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, krytyk i eseista muzyczny. W kręgu jego zainteresowań leży zagadnienie korespondencji sztuk i historia muzyki XIX-XXI wieku, ze szczególnym uwzględnieniem teatru operowego. Autor książek: Technika teatru w teatrze i jej operowe konkretyzacje (Toruń 1999, 2000), Poetyka teatru operowego Ferruccia Busoniego (Poznań 2005), Harmonie i dysonanse. Muzyka Młodej Polski wobec innych sztuk, Karol Kurpiński i romantyczna Europa (Warszawa), Nie tylko Rota Feliks Nowowiejski i jego muzyka (Kraków) oraz albumu pt. Mieczysław Karłowicz wydanego przez Instytut Adama Mickiewicza w ramach serii Composers and the Art of Their Time (publikacja angielskojęzyczna opracowana wspólnie z Agnieszką Morawińską, Warszawa 2007); pomysłodawca i współredaktor 9 tomu Interdisciplinary Studies in Musicology pt. 1810-1910-2010: Chopin’s Shadow. Transformation of the composer’s image in culture and the arts (Poznań 2011). W latach 2007-2008 autor koncepcji programowej Festiwali Muzycznych Polskiego Radia (Szymanowskiego światy dalekie i bliskie oraz Emigranci).

Helen Geyer

Helen Geyer studiowała muzykologię i fortepian w Wyższej Szkole Muzycznej w Würzburgu oraz katolicką teologię, chrześcijańską archeologię i germanistykę na tamtejszym Uniwersytecie. Doktorat obroniła w 1982 roku. W roku 1985 była stypendystką DAAD w Mediolanie, Rzymie i Wiedniu oraz Niemieckiego Centrum Naukowego w Wenecji. Do roku 1985 prowadziłą działalność naukowo-badawczą w instytutach muzykologii w Palermo i Wenecji. W latach 1985-1995 była naukową współpracowniczką Instytutu Muzykologii w Ratyzbonie. W semestrze zimowym 1989/1990 miała gościnną profesurę w Instytucie Muzykologii w Poznaniu. W latach 1989-1990 jako stypendystka Fundacji Humboldta pracowała badawczo w Institut für die Wissenschaften vom Menschen w Wiedniu. W tym samym czasie działała w Krakowie, Warszawie, w Turku (Finlandia), Chicago, Stanford, Berkley, Nothern University of Iowa. W semestrze zimowym 1996/1997 habilitowała się na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem. Od roku 1990 do 2000 była permanent visiting scholar na University of Illinois at Champaign/Urbana. W 1997 została profesorem muzykologii w Wyższej Szkole Muzycznej im. Franciszka Liszta w Weimarze i do roku 1999 była dyrektorem instytutu. Pracowała także jako dyrektor naukowy Internationale Mozartakademie (1995/6). Do roku 2000 należała do prezydium Rady Muzycznej Kraju Turyngia. Obecnie wchodzi w skład prezydium Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Sphora, przewodniczy Międzynarodowemu Stowarzyszeniu L. Cherubiniego oraz Academii Musicalis Thuringia, jest członkinią Akademii Humboldta. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się w wokół opery, oratorium i muzyki kościelnej północnych Włoch od XVI po wczesny wiek XIX oraz sięgają niektórych zagadnień muzyki XX wieku.

(biogram za www.demusica.pl)

Małgorzata Janicka-Słysz

Małgorzata Janicka-Słysz ukończyła z wyróżnieniem teorię muzyki w Akademii Muzycznej w Krakowie. W pracy naukowej skoncentrowana na twórczości Vytautasa Bacevičiusa, współczesnej muzyce polskiej i litewskiej oraz muzyce Karola Szymanowskiego. Uczestniczyła w międzynarodowych sesjach naukowych, m.in. w Wilnie, Aarhus, Londynie, Leuven, Lipsku, Paryżu i Canterburye, a także w polskich konferencjach muzykologicznych organizowanych w Warszawie, Poznaniu, Łodzi, Bydgoszczy i w rodzinnym Krakowie. Opublikowała książkę Vytautas Bacevićius i jego idee muzyki kosmicznej (2001) oraz artykuły w polskich i zagranicznych pracach zbiorowych. Jest doktorem nauk humanistycznych, adiunktem w Katedrze Teorii i Interpretacji Dzieła Muzycznego, prorektorem ds. Dydaktyki i promocji w macierzystej uczelni oraz członkiem Sekcji Muzykologów Związku Kompozytorów Polskich. Pełni funkcję dyrektora
artystycznego Grupy Twórczej „Castello”, z która organizuje koncerty i festiwale, m.in. na Zamku Królewskim na Wawelu (festiwal „Wawel o zmierzchu”) oraz nagrywa płyty.

Alicja Jarzębska

Alicja Jarzębska studiowała muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim i teorię muzyki w Państwowej Szkole Muzycznej w Krakowie (obecnie Akademia Muzyczna). Od 1971 pracuje w Katedrze Historii i Teorii Muzyki Uniwersytetu Jagiellońskiego (obecnie Instytut Muzykologii) na stanowiskach adiunkta (1979), profesora nadzwyczajnego (2002), profesora zwyczajnego (2009). W 1979 obroniła pracę doktorską pt. „Konstruktywizm sonorystyczny w baletach rosyjskich Igora Strawińskiego”, w 1996 uzyskała stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy „Idee relacji serialnych w muzyce XX wieku” (Kraków 1995, Musica Iagellonica), w 2003 roku tytuł
profesora nauk humanistycznych. W latach 2000-2002 pełniła funkcję zastępcy dyrektora, a w l. 2002-2008 była dyrektorem Instytutu Muzykologii UJ. Przebywała na stypendiach w Anglii (Oxford, Londyn), Stanach Zjednoczonych (Bufallo), we Włoszech (Rzym, Bolonia, Cremona), w Niemczech (Regensburg), Austrii (Salzburg). Wygłaszała gościnne wykłady w uniwersytetach w Bufallo (The State University of New York), Rzymie (La Sapienza), Regensburgu (Institut für Musikwissenschaft, Universität Regensburg), Salzburgu (Institut für Musikwissenschaft, Universität Salzburg), Bratysławie (Uniwersytet A. Komenskiego), także w Instytucie Polskim w Moskwie. Prowadziła cykle wykładów w Katedrze Muzykologii w Poznaniu, w Akademii Muzycznej w Krakowie, Akademii Muzycznej w Warszawie, a także wykłady (w j. angielskim) o muzyce polskiej w School of Medicine in English (Jagiellonian University Medical College).

Jest członkiem Societe Internationale d'Histoire Comparee du Theatre, u l'Opera et du Ballet, Komitetu Nauk o Sztuce PAN oraz członkiem Komitetów Redakcyjnych „Studies in Penderecki”, „Musicology Today”, „Polskiego Rocznika Muzykologicznego”. Od 2003 pełni funkcję członka Komisji Kwalifikacyjnej ZKP. W centrum jej zainteresowań badawczych jest historia teorii muzyki, historia i estetyka muzyki XX wieku, oraz metody analizy dzieła muzycznego. Opublikowała kilkadziesiąt artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych oraz pracach zbiorowych. Jest autorem 4 książek: „Idee relacji serialnych w muzyce XX wieku” (Kraków 1995), „Strawiński. Myśli i muzyka”
(Kraków 2002); „Z dziejów myśli o muzyce” (Kraków 2002); „Spór o piękno muzyki” (Wrocław 2002) oraz współredaktorem 3 prac zbiorowych: „Idee modernizmu i postmodernizmu w poetyce kompozytorskiej i w refleksji o muzyce” (Kraków 2007), „Donum Natalicum. Studia Thaddaeo Przybylski octogenario dedicata” (Kraków 2007),
„Młoda Muzykologia” (Kraków 2008).

Stefan Keym

Marcin Krajewski

Studiował muzykologię i filozofię w Uniwersytecie Warszawskim. Pod kierunkiem dr hab. Iwony Lindstedt przygotowuje w Instytucie Muzykologii UW rozprawę doktorską pt. Elementarne pojęcia teorii muzyki a zagadnienie faktury. Od roku 2012 uczestniczy w pracach Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego.

Irena Poniatowska

Irena Poniatowska w latach 1957-1962 studiowała muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. Od roku 1965 jest etatowo związana z Instytutem Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, w którym przeszła przez wszystkie etapy kariery uniwersyteckiej: asystenta (1968), adiunkta (1970), docenta (1984), profesora nadzwyczajnego (1991) i profesora zwyczajnego (1996). W roku 1970 uzyskała stopień doktora na podstawie pracy „Faktura fortepianowa Beethovena” pisanej pod kierunkiem prof. Józefa Michała Chomińskiego. W roku 1983 ukończyła przewód habilitacyjny na podstawie rozprawy „Muzyka fortepianowa i pianistyka w wieku XIX. W latach 1974-79 pełniła funkcję wicedyrektora Instytutu Muzykologii UW. W latach 1988-2003 kierowała Zakładem Powszechnej Historii Muzyki w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1986-1990 była też prodziekanem ds. studenckich Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego a w latach 1993-1999 prodziekanem ds. finansowych i badań naukowych. W trakcie swojej czterdziestoletniej pracy dydaktycznej w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego prof. Irena Poniatowska prowadziła wykłady, ćwiczenia, konwersatoria i seminaria z różnych zakresów historii muzyki od baroku do XX wieku. Pod jej kierunkiem powstały 73 prace magisterskie i 8 prac doktorskich. Jest autorką 30 recenzji prac na stopnie i tytuły naukowe oraz kwalifikacje II stopnia w szkolnictwie artystycznym. W roku akademickim 1993/94 była również kontraktowym profesorem Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Gościnnie prowadziła szereg wykładów na innych polskich uniwersytetach, akademiach muzycznych (m.in. na studium podyplomowym Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie), w licznych towarzystwach naukowych,
na Uniwersytecie III wieku, kursach Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci Szczególnie Uzdolnionych, za granicą m.in. w Moguncji, Paryżu (Sorbona), la Châtre, Kijowie, New Delhi. W dorobku naukowym prof. Ireny Poniatowskiej znajduje się szereg książek, w tym:

- „Faktura fortepianowa Beethovena” (Warszawa 1972)
- „Kronika wydarzeń muzycznych w Polsce w latach 1945-1972” (Kraków 1974)
- „Muzyka fortepianowa i pianistyka w wieku XIX” (Warszawa 1991)
- „Historia i interpretacja muzyki. Z badań nad muzyką od XVII do XIX wieku” (Kraków 1993)
- „Słownik szkolny – muzyka” (Warszawa 1991)

Ponadto ponad sto artykułów naukowych publikowanych w najważniejszych periodykach muzycznych w Polsce i za granicą, wielkie hasła-artykuły w encyklopediach muzycznych (m.in. Beethoven i Mozart – oba o objętości ponad 120 stron maszynopisu – w Encyklopedii Muzycznej PWM) a także liczne recenzje, artykuły popularyzatorskiej i sprawozdania. Prof. Irena Poniatowska jest redaktorem, bądź współredaktorem szeregu cyklicznych wydawnictw muzykologicznych, w tym m.in. studiów Chopin w kręgu przyjaciół (ukazało się 5 tomów, szósty w przygotowaniu), Prace Zakładu Powszechnej Historii Muzyki Instytutu Muzykologii UW (ukazało się 6 zeszytów), interdyscyplinarny półrocznik „Barok”, wydawany przez Uniwersytet Warszawski od 1994 roku.

(biogram za www.nifc.pl)

Barbara Przybyszewska-Jarmińska

Barbara Przybyszewska-Jarmińska jest muzykologiem po studiach na Uniwersytecie Warszawskim, kierownikiem Zakładu Muzykologii w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie, redaktorem naczelnym serii Monumenta Musicae in Polonia i członkiem rady redakcyjnej kwartalnika „Muzyka”. Należy do redakcji czasopism „De Musica” i „De Musica” / „Nuove Pagine”, „Res Facta Nova” oraz „Polskiego Rocznika Muzykologicznego”. W latach 2006-2008 była profesorem nadzwyczajnym w Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego. Wykładała na Studium Doktoranckim w Instytucie Sztuki PAN, w Instytucie Historii i na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, w Katedrze Muzykologii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Współpracuje z Warszawską Operą Kameralną, zespołem muzyki dawnej Il Tempo oraz Fundacją Concert Spirituel. Specjalizuje się w historii muzyki XVI-XVII wieku w Rzeczypospolitej badanej w kontekście europejskim (zwłaszcza w relacjach z muzyką włoską i niemiecką). Prowadzi w kraju i zagranicą kwerendy archiwalne źródeł do historii życia muzycznego oraz źródeł nutowych. Zajmuje się teorią i praktyką edytorstwa muzyki dawnej. Przygotowała wydania kilkudziesięciu utworów autorstwa kompozytorów związanych zvdworami polskich Wazów, w tym niemal czterdziestu przypisanych przez nią Marcinowi Mielczewskiemu kompozycji zachowanych w Berlinie w rękopisach
z wrocławskiej kolekcji określanej jako „Sammlung Bohn”. Jest autorką wielu artykułów naukowych. Opublikowała książki: „Kaspar Förster. Tekst i muzyka w dialogach biblijnych” (Wydawnictwo Instytutu Sztuki PAN, Warszawa 1997), syntezę historii muzyki w Rzeczypospolitej w XVII wieku wydaną po angielsku i po polsku w serii The History of Music in Poland / Historia Muzyki Polskiej jako The Baroque, part one: 1595-1696 / Barok, część pierwsza: 1595-1696 (Sutkowski Edition, Warszawa; odpowiednio 2002, 2006), „Muzyczne dwory polskich Wazów” (Wydawnictwo Naukowe Semper, Warszawa 2007).

Ewa Schreiber

Adiunkt w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2005 roku ukończyła studia filozoficzne i muzykologiczne na UAM. Interesuje się zastosowaniem pojęć metafory i ironii w odniesieniu do muzyki i dyskursu muzykologicznego oraz refleksją kompozytorów II połowy XX wieku. Jest autorką książki „Muzyka i metafora. Koncepcje kompozytorskie Pierre'a Schaeffera, Raymonda Murraya Schafera i Gerarda Griseya" (Warszawa 2012), za którą otrzymała Nagrodę Narodowego Centrum Kultury oraz Nagrodę im. Ks. Prof. Hieronima Feichta. Publikowała m.in. w "Muzyce", „Kulturze współczesnej", „Res Facta Nova", „Sztuce i filozofii", „Interdisciplinary Studies in Musicology", "Musicology Today” oraz „International Review of the Aesthetics and Sociology of Music”. Jako krytyk muzyczny specjalizuje się w twórczości polskich kompozytorów młodego pokolenia. Od roku 2012 jest związana z Fundacją MEAKULTURA. Biogram i lista publikacji na stronie UAM

Paweł Szymański

Paweł Szymański studiował kompozycję u Włodzimierza Kotońskiego (1974-78) i Tadeusza Bairda (1978) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, którą ukończył z wyróżnieniem. W 1976 brał udział w Międzynarodowej Letniej Akademii Muzyki Dawnej w Innsbrucku, a w latach 1978, 1980 i 1982 w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt. Współpracował ze Studiem Eksperymentalnym Polskiego Radia (1979-81), z Niezależnym Studiem Muzyki Elektroakustycznej (1982-84) i Studiem Muzyki Elektronicznej Akademii Muzycznej w Krakowie (1983). Dzięki stypendium im. Herdera w latach 1984-85 kontynuował studia u Romana Haubenstocka-Ramatiego w Wiedniu. Był również stypendystą Deutscher Akademischer Austauschdienst w Berlinie (1987-88), gdzie pracował w Studiu Elektronicznym Technische Universität.

Jest laureatem wielu konkursów kompozytorskich. W 1979 otrzymał I nagrodę Konkursu Młodych Związku Kompozytorów Polskich za utwór „Gloria” na chór żeński i zespół instrumentalny (1979). Ten sam utwór w 1981 zajął IV miejsce w kategorii utworów młodych kompozytorów na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu. W 1985 kompozycja „Lux aeterna” na głosy i instrumenty (1984) zdobyła jedną z nagród w Konkursie Kompozytorskim Muzyki Sakralnej, organizowanym przez Internationale Bachakademie w Stuttgarcie. W 1988 „Partita III” na klawesyn amplifikowany i orkiestrę (1985-86) zwyciężyła w Konkursie Kompozytorskim im. Benjamina Brittena w Aldeburgh. W 1993 Związek Kompozytorów Polskich przyznał Pawłowi Szymańskiemu swoją doroczną nagrodę. W styczniu 1994 otrzymał Wielką Nagrodę Fundacji Kultury, a w maju tego samego roku utwór „Miserere” na głosy i instrumenty (1993) został przedstawiony przez Program II Polskiego Radia na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu i znalazł się w grupie utworów rekomendowanych. W 1995 zdobył główną nagrodę Konkursu Międzynarodowej Fundacji Muzyki Polskiej za motet „In paradisum” na chór męski (1995).

(biogram za www.culture.pl)

Marcin Trzęsiok

Absolwent AM w Katowicach (1998, kierunek kompozycja i teoria muzyki, specjalność teoria muzyki). W latach 1999-2000 studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim (stypendium im. J.G. Herdera). W roku 2000 uzyskał I nagrodę w XII Konkursie Prac Magisterskich Absolwentów Akademii Muzycznych w Polsce w kategorii Teoria Muzyki i Reżyseria Muzyczna. W roku 2006 uzyskał z wyróżnieniem tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dwie publikacje książkowe (Krzywe zwierciadło proroka. Rzecz o Księżycowym Pierrocie Arnolda Schönberga, Katowice 2002; oraz Pieśni drzemią w każdej rzeczy. Muzyka i estetyka wczesnego romantyzmu niemieckiego, Wrocław 2009). Zajmuje się estetyką muzyki XIX i XX wieku.

Ryszard Wieczorek

Zainteresowania badawcze Ryszarda Wieczorka koncentrują się wokół trzech obszarów problemowych: (1) kultury muzycznej Europy Środkowej w okresie późnego średniowiecza i renesansu, w szczególności aspektów źródłoznawczych, (2) humanistycznych i społecznych kontekstów muzyki w renesansowych Włoszech, (3) historycznych i teoretycznych aspektów badań instrumentologcznych. W kregu jego zainteresowań mieszczą się też zagadnienia kultury muzycznej XIX wieku i muzyki jazzowej. Bierze udział m.in. w pracach komitetów redakcyjnych Encyklopedii Muzycznej Polskiego Wydawnictwa Muzycznego (Kraków), periodyku „Musicology Today” (Warszawa) i Komisji Muzykologicznej Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Uczestniczył w ponad 30 konferencjach w kraju i za granicą (Niemcy, Włochy, Wielka Brytania), był stypendystą Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, Konferencji Niemieckich Akademii Nauk, Fundacji im. Alexandra von Humboldta i Fundacji Mellona.

(biogram za www.muzykologia.amu.edu.pl)

Małgorzata Woźna-Stankiewicz

Urodzona w Sosnowcu, gdzie zdała maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. E. Plater (1966). Dyplom Szkoły Muzycznej II stopnia im. Mieczysława Karłowicza uzyskała w Katowicach (1968). Studia w Krakowie na kierunku muzykologii UJ rozpoczęła w 1968 i ukończyła w marcu 1973, przedstawiając pracę Jan Kleczyński – pisarz, pedagog, kompozytor (wyd. 1976) i otrzymując dyplom z wyróżnieniem. W roku 1977 odbyła jednosemestralny staż w Konserwatorium Paryskim w klasie analizy i kompozycji Oliviera Messiaena, w latach 1976-2009 uczestniczyła w letnich kursach i seminariach naukowych oraz wyjazdach stypendialnych do Włoch, Francji, Jugosławii, Czech, Słowacji i Ukrainy. Od roku akademickiego 1973/74 pracuje w Instytucie Muzykologii UJ, prowadząc w różnych latach zajęcia z zakresu historii muzyki okresu średniowiecza, klasycyzmu, muzyki XIX-XX wieku oraz psychologii, krytyki, teorii i estetyki muzycznej. W 1982 otrzymała stopień doktora na podstawie rozprawy Rytm Oliviera Messiaena; w 1999 opublikowała książkę Muzyka francuska w Polsce w II połowie XIX wieku. Analiza dokumentów jako podstawa źródłowa do badań nad recepcją, która stała się podstawą do uzyskania tytułu doktora habilitowanego. Od 1975 przedstawia referaty na licznych konferencjach naukowych m.in. w Weimarze, Reims, Bolonii, Wiedniu, Bratysławie, Bańskiej Bystrzycy, Kołomyi, Lwowie, Mińsku, Warszawie, Gdańsku, Poznaniu, Wrocławiu, Rzeszowie, Łodzi i Krakowie. Od 1985 prowadzi seminarium magisterskie, a od 2004 także doktoranckie; w latach 2003-2007 poświęcone muzyce francuskiej i polsko-francuskim związkom muzycznym w XIX i XX wieku oraz krytyce i estetyce muzycznej w Polsce. Wykłady z historii estetyki muzycznej miała w latach 2001-2004 na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie (2003/04 także wykład monograficzny pt. „Muzyka francuska od H. Berlioza do E. Satie”) oraz 2006/2007 w ramach Studiów podyplomowych z teorii muzyki na krakowskiej Akademii Muzycznej. Problematykę z zakresu dziejów myśli
o muzyce i muzyki polskiej oraz francuskiej XIX-XX w. prezentowała w latach 1987-1996 w trakcie wykładów dla Uniwersytetu Trzeciego Wieku UJ, natomiast od roku 1975 w ramach wykładów gościnnych w różnych placówkach naukowych w Warszawie, Poznaniu, Gdańsku, Krakowie, Bratysławie, Kijowie, Równem i Lwowie. Za książkę pt. Recepcja muzyki francuskiej w Polsce w II połowie XIX wieku w kontekście idei estetycznych epoki (2003) otrzymała w październiku 2004 Indywidualną Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.

(biogram za www.muzykologia.uj.edu.pl)